ASWAN, Mısır – Gece yarısıydı ama Mawahib Muhammed’in yaptığı ilk şey, bir haftadır ilk kez aldığı duşa gitmek oldu. Son haftalarda Mısır sınırını geçen binlerce Sudanlıdan biri olarak, altı gündür neredeyse hiç uyumadığını ve banyoyu yalnızca bir kez kullandığını söyledi. Yol boyunca yarı düzgün tuvaletler yoktu.
Duştan çıktığında kendini hâlâ kirli hissettiğini söyledi. Hemen dört kez daha duş aldı. (“Tanrı’ya şükürler olsun,” dedi, rahatladığını anlatırken.)
47 yaşındaki Muhammed, dört yıl önce Dubai’den Sudan’ın başkenti Hartum’a döndüğünde aklında başka bir şey vardı: Sudan’ın uzun süredir diktatörünü deviren bir devrimin ardından modern, demokratik bir toplumun inşasına yardım etmek.
Bunun yerine, geçen hafta, o ve ailesi, iç savaşla boğuşan Hartum’dan kargaşa içinde dolaşıyorlardı.
Çarşamba günü “Sudan için umudum vardı” dedi. “Bir daha gideceğimi hiç düşünmemiştim.”
Mısırlı yetkililer, çatışmaların başlamasından bu yana 52.500’den fazla Sudanlı ve yaklaşık 4.000 yabancının, Sudan ile ortak bir dili ve derin tarihi ve kültürel bağları paylaşan bir ülke için sınırı geçerek Mısır’a geçtiğini söylüyor. Bunlar, genel olarak, son paralarını kuzeye seyahat ederek harcayan zengin insanlardır.
Ve onlar, Mısırlı ve BM yetkililerinin artan Sudanlı mülteci akınının, savaşan gruplar tarafından ateşkesin bozulması ve çatışmaların kızışması sonrasında ateşkesin kuzey komşularına taşınmasından korktuğu şeyin öncüsü.
Mısır hükümeti, Sudanlıların sınır kontrollerini kolaylaştırarak kadınların, çocukların ve yaşlıların vizesiz girişine izin verdi ve mültecilerin Mısır’a ilerlemesine yardımcı olmak için sınıra en yakın büyük şehir olan Aswan’a ekstra tren ve otobüsler gönderdi. elde etmek . Oradaki insanlar sığınmacıları karşıladılar, onlara apartmanlar buldular ve onlara yemek getirdiler.
Ancak yetkililer bundan sonra ne olacağı konusunda endişeli ve otobüsler dolusu yoksul mültecinin de onu takip etmesini bekliyor. Nispeten zengin olan bu ilk gelenlerin bile bundan sonra ne yapacakları konusunda çok az fikirleri var.
Aswan’a yardım etmek için Kahire’deki tatiline ara veren Sudanlı-Kanadalı bir gönüllü olan 35 yaşındaki Mahmoud Abdelrahman, “Mısır’a gitmeye karar vermiş insanlar var ve bunu öğrenecekler” dedi. Ailesi Kahire’de mahsur kaldı ve Hartum’a dönemedi. “Herkes B Planının ne olduğunu anlamaya çalışıyor.”
Muhammed, 48 yaşındaki kocası Muhammed Haşim ve üç erkek çocukları – Firas (14), Hashim (11) ve Abdullah (6) Çarşamba günü sabah saat 1 civarında Asvan’da otobüsten sendelediler.
Onlar ve diğer mülteciler için kuzeye doğru, düzensiz ve sömürücü fiyatlarla zor bir yolculuktu. Aswan otogarındaki işçiler ve şoförler, Sudan tarafındaki otobüs biletlerinin savaş öncesi normun beş katından fazlaya mal olduğunu söyledi.
Birleşik Arap Emirlikleri’nde büyüyen Bayan Muhammed, tıp okuduğu ve kocasıyla tanıştığı Hartum’daki üniversiteye geri döndü. Birleşmiş Milletler için Sudan’da hepatite karşı bir kampanyada çalıştı, ancak Haşim ve Abdullah doğmadan önce Birleşik Arap Emirlikleri’ne geri döndüler.
Orası daha güvenliydi, daha kolaydı. Sudan yaptırımlar, diktatörlükler ve giyim ve davranış üzerindeki muhafazakar kısıtlamalarla mücadele etti.
Ancak 2019 devriminden sonra, Bay Hashim, Renault’nun Dubai’deki Sudan temsilcisindeki işi için kalırken, o çocuklarla birlikte geri döndü. Çocuklarının köklerini öğrenmelerini ve geleceklerini artık bir yere varan Sudan’ın geleceğine bağlamalarını istiyorlardı.
Ardından iki askeri komutan, geçen ay iki adamın birbirine düşman olmasıyla savaşa dönüşen bir darbe olan demokratik geçişi kaçırdı.
Bay Haşim mübarek Ramazan ayında evdeydi. Bayram yaklaşırken keskin nişancılar mahalleleri ele geçirdi; Aile ne olduğunu anlamak için dışarı çıkarken ayaklarının dibine bir kurşun isabet etti.
Çömeldiler ve yediklerini komşularıyla paylaştılar. Elektrik kesildiğinde, bir jeneratör binaya günde sadece bir saat akan su pompaladı. Silah sesleri ve patlamalar o kadar sürekli hale geldi ki, Bayan Muhammed ayrıldıktan bir hafta sonra hala düzgün duyamadı.
Kısmen felçli olan 80 yaşındaki babalarını geride bırakmak istemeyen aile, burada kaldı. Bay Hashim’in ayrıca düşünmesi gereken yaşlı ebeveynleri ve engelli bir erkek kardeşi vardı. Ancak savaşın iki ana savaşçısından biri olan Hızlı Destek Kuvvetleri, binalarının yakınındaki bir bankayı yağmaladığında, gitme zamanının geldiğine karar verdiler.
Benzin istasyonları ve otobüs şirketleri fiyatları düşürdü ve kredi kartları işe yaramaz hale geldi. Onları tren istasyonuna götürmeye yetecek kadar benzin ve ardından Mısır’a otobüs bileti almak için arkadaşlarından borç para aldılar. Hartum’dan bir sınır kasabası olan Wadi Halfa’ya kadar, silahlı adamlar tarafından korunan altı kontrol noktasından yaklaşık 18 saat geçtiler. Adamlar PlayStation’larını yol boyunca taşıdılar.
Ancak kalabalık, kaotik Halfa’da paranın pek bir faydası olmadı, burada acil pasaport belgeleri aldılar ve Asvan’a giden otobüsü beş gün beklediler. Bayan Muhammed otobüste uyurken, Bay Hashim ve çocuklar iki gün boyunca çantalarıyla sokakta uyudular. Sonunda yaklaşık 30 kişiyle paylaşacakları bir otel odası buldular. Ertesi akşam Bayan Muhammed, oğullarının ofiste uyumasına izin vermesi için müdüre yalvardı.
Hartum’dan ayrıldıktan altı gün sonra, gölgesiz sınırı geçtiler ve ardından bir vapura binerek Nasser Gölü’nün düz maviliğini geçtiler. Bunun ötesinde, Aswan otobüsle birkaç saat uzaklıktaydı.
Hartum’da kaçmayı göze alabilen insan kalmadığı için trafik yavaşlamış olsa da, bilinmeyen sayıda Sudanlı mülteci Mısır’a giden iki geçiş noktasında hala otobüs bekliyor. Mısır’a, Etiyopya’ya, Çad’a veya Kızıldeniz üzerinden Suudi Arabistan’a gitmek üzere ülkeyi terk edemeyenlerin bir kısmı, Sudan’da başka bir yere gidiyor gibi görünüyor.
Mısır Kızılayı, sınırın Mısır tarafında insani yardım ve tıbbi malzeme sağlıyor. Ancak Sudanlı bir doktor ve Aswan’a üç sefer yapmış bir otobüs şoförüne göre, yiyecek, su ve çalışan tuvaletlerin kıt olduğu ve sıcaklığın rutin olarak 100 derecenin üzerinde olduğu diğer tarafta, çok sayıda insan çölde beklerken öldü.
51 yaşındaki sürücü Nader Abdallah Hussein, silahlı kişilerin karşıya geçmek için bekleyenleri de kovaladığını söyledi.
Göründüğü kadar kötü, sınırdaki durum, bazı mültecilerin çölde günlerce beklediği Çıkış’ın ilk günlerinden bu yana bir gelişme.
Aralarında 32 yaşındaki Allia Amin, 24 yaşındaki üvey kız kardeşi Hanaa Abdelwahed ve 39 yaşındaki teyzesi Sara Saleh de vardı. Neredeyse bir hafta boyunca sınırda mahsur kaldıklarını, hiçliğin ortasında uyuduklarını ve yerel hurmalardan yediklerini söylediler. köylüler ve güneş onları kavururken doğrudan Nil’den içme suyu.
Mısır’a koşmayı düşünmemişlerdi. Kaos içinde, dediler, otobüslere tıkıştırılmış diğer tüm insanları takip ettiler. Çatışma başladığında sırtlarındaki giysiler ve az miktarda paradan başka bir şeyleri olmadan iş başında yakalandılar.
Amin’in iki oğlu ve Abdelwahed’in kızı olan çocuklarının Sudan’da bir yerlerde olduğunu söylediler. Silah sesleri başladıktan kısa bir süre sonra teması kaybetmişlerdi.
Kocaları da kayıptı. “Ama öncelik çocukları duymak. Kocalar ikinci sırada gelir” dedi Amin Hanım.
Bu kadınlar gibi bazı mülteciler Asvan’da kalmayı ve iş aramayı planladı. Bayan Muhammed, Bay Haşim ve oğulları gibi daha zengin olanlar yoluna devam etti.
Çarşamba öğleden sonra Haşim ailesi, bu kez 13 saatlik Kahire yolculuğu için bir trene binecekleri Aswan tren istasyonunun yakınındaki Filistin Cafe’de tekrar bekledi. Diğer uçta: Kahire’de, Dubai’de ya da başka bir yerde, ailenin arkadaşları aracılığıyla bulduğu bir apartman dairesi ve yeni bir hayat.
Trene binmeden hemen önce Muhammed Bayan’a bir telefon geldi. RSF üyeleri, ailenin Hartum’daki evini aradı. Arkalarında önemli belgeler bıraktıklarını söyledi ve mücevherleri, elektronik eşyaları – gözleri ileri geri hareket ediyordu ve nefesi burun deliklerinden kısa ve keskin geliyordu.
“Tanrıya şükür,” dedi sonunda basitçe, Abdullah’ın Minyonlar sırt çantasını trene yüklerken.
Hossam Abdellatif ve Hagar Hakeem raporlamaya katkıda bulundu.
Duştan çıktığında kendini hâlâ kirli hissettiğini söyledi. Hemen dört kez daha duş aldı. (“Tanrı’ya şükürler olsun,” dedi, rahatladığını anlatırken.)
47 yaşındaki Muhammed, dört yıl önce Dubai’den Sudan’ın başkenti Hartum’a döndüğünde aklında başka bir şey vardı: Sudan’ın uzun süredir diktatörünü deviren bir devrimin ardından modern, demokratik bir toplumun inşasına yardım etmek.
Bunun yerine, geçen hafta, o ve ailesi, iç savaşla boğuşan Hartum’dan kargaşa içinde dolaşıyorlardı.
Çarşamba günü “Sudan için umudum vardı” dedi. “Bir daha gideceğimi hiç düşünmemiştim.”
Mısırlı yetkililer, çatışmaların başlamasından bu yana 52.500’den fazla Sudanlı ve yaklaşık 4.000 yabancının, Sudan ile ortak bir dili ve derin tarihi ve kültürel bağları paylaşan bir ülke için sınırı geçerek Mısır’a geçtiğini söylüyor. Bunlar, genel olarak, son paralarını kuzeye seyahat ederek harcayan zengin insanlardır.
Ve onlar, Mısırlı ve BM yetkililerinin artan Sudanlı mülteci akınının, savaşan gruplar tarafından ateşkesin bozulması ve çatışmaların kızışması sonrasında ateşkesin kuzey komşularına taşınmasından korktuğu şeyin öncüsü.
Mısır hükümeti, Sudanlıların sınır kontrollerini kolaylaştırarak kadınların, çocukların ve yaşlıların vizesiz girişine izin verdi ve mültecilerin Mısır’a ilerlemesine yardımcı olmak için sınıra en yakın büyük şehir olan Aswan’a ekstra tren ve otobüsler gönderdi. elde etmek . Oradaki insanlar sığınmacıları karşıladılar, onlara apartmanlar buldular ve onlara yemek getirdiler.
Ancak yetkililer bundan sonra ne olacağı konusunda endişeli ve otobüsler dolusu yoksul mültecinin de onu takip etmesini bekliyor. Nispeten zengin olan bu ilk gelenlerin bile bundan sonra ne yapacakları konusunda çok az fikirleri var.
Aswan’a yardım etmek için Kahire’deki tatiline ara veren Sudanlı-Kanadalı bir gönüllü olan 35 yaşındaki Mahmoud Abdelrahman, “Mısır’a gitmeye karar vermiş insanlar var ve bunu öğrenecekler” dedi. Ailesi Kahire’de mahsur kaldı ve Hartum’a dönemedi. “Herkes B Planının ne olduğunu anlamaya çalışıyor.”
Muhammed, 48 yaşındaki kocası Muhammed Haşim ve üç erkek çocukları – Firas (14), Hashim (11) ve Abdullah (6) Çarşamba günü sabah saat 1 civarında Asvan’da otobüsten sendelediler.
Onlar ve diğer mülteciler için kuzeye doğru, düzensiz ve sömürücü fiyatlarla zor bir yolculuktu. Aswan otogarındaki işçiler ve şoförler, Sudan tarafındaki otobüs biletlerinin savaş öncesi normun beş katından fazlaya mal olduğunu söyledi.
Birleşik Arap Emirlikleri’nde büyüyen Bayan Muhammed, tıp okuduğu ve kocasıyla tanıştığı Hartum’daki üniversiteye geri döndü. Birleşmiş Milletler için Sudan’da hepatite karşı bir kampanyada çalıştı, ancak Haşim ve Abdullah doğmadan önce Birleşik Arap Emirlikleri’ne geri döndüler.
Orası daha güvenliydi, daha kolaydı. Sudan yaptırımlar, diktatörlükler ve giyim ve davranış üzerindeki muhafazakar kısıtlamalarla mücadele etti.
Ancak 2019 devriminden sonra, Bay Hashim, Renault’nun Dubai’deki Sudan temsilcisindeki işi için kalırken, o çocuklarla birlikte geri döndü. Çocuklarının köklerini öğrenmelerini ve geleceklerini artık bir yere varan Sudan’ın geleceğine bağlamalarını istiyorlardı.
Ardından iki askeri komutan, geçen ay iki adamın birbirine düşman olmasıyla savaşa dönüşen bir darbe olan demokratik geçişi kaçırdı.
Bay Haşim mübarek Ramazan ayında evdeydi. Bayram yaklaşırken keskin nişancılar mahalleleri ele geçirdi; Aile ne olduğunu anlamak için dışarı çıkarken ayaklarının dibine bir kurşun isabet etti.
Çömeldiler ve yediklerini komşularıyla paylaştılar. Elektrik kesildiğinde, bir jeneratör binaya günde sadece bir saat akan su pompaladı. Silah sesleri ve patlamalar o kadar sürekli hale geldi ki, Bayan Muhammed ayrıldıktan bir hafta sonra hala düzgün duyamadı.
Kısmen felçli olan 80 yaşındaki babalarını geride bırakmak istemeyen aile, burada kaldı. Bay Hashim’in ayrıca düşünmesi gereken yaşlı ebeveynleri ve engelli bir erkek kardeşi vardı. Ancak savaşın iki ana savaşçısından biri olan Hızlı Destek Kuvvetleri, binalarının yakınındaki bir bankayı yağmaladığında, gitme zamanının geldiğine karar verdiler.
Benzin istasyonları ve otobüs şirketleri fiyatları düşürdü ve kredi kartları işe yaramaz hale geldi. Onları tren istasyonuna götürmeye yetecek kadar benzin ve ardından Mısır’a otobüs bileti almak için arkadaşlarından borç para aldılar. Hartum’dan bir sınır kasabası olan Wadi Halfa’ya kadar, silahlı adamlar tarafından korunan altı kontrol noktasından yaklaşık 18 saat geçtiler. Adamlar PlayStation’larını yol boyunca taşıdılar.
Ancak kalabalık, kaotik Halfa’da paranın pek bir faydası olmadı, burada acil pasaport belgeleri aldılar ve Asvan’a giden otobüsü beş gün beklediler. Bayan Muhammed otobüste uyurken, Bay Hashim ve çocuklar iki gün boyunca çantalarıyla sokakta uyudular. Sonunda yaklaşık 30 kişiyle paylaşacakları bir otel odası buldular. Ertesi akşam Bayan Muhammed, oğullarının ofiste uyumasına izin vermesi için müdüre yalvardı.
Hartum’dan ayrıldıktan altı gün sonra, gölgesiz sınırı geçtiler ve ardından bir vapura binerek Nasser Gölü’nün düz maviliğini geçtiler. Bunun ötesinde, Aswan otobüsle birkaç saat uzaklıktaydı.
Hartum’da kaçmayı göze alabilen insan kalmadığı için trafik yavaşlamış olsa da, bilinmeyen sayıda Sudanlı mülteci Mısır’a giden iki geçiş noktasında hala otobüs bekliyor. Mısır’a, Etiyopya’ya, Çad’a veya Kızıldeniz üzerinden Suudi Arabistan’a gitmek üzere ülkeyi terk edemeyenlerin bir kısmı, Sudan’da başka bir yere gidiyor gibi görünüyor.
Mısır Kızılayı, sınırın Mısır tarafında insani yardım ve tıbbi malzeme sağlıyor. Ancak Sudanlı bir doktor ve Aswan’a üç sefer yapmış bir otobüs şoförüne göre, yiyecek, su ve çalışan tuvaletlerin kıt olduğu ve sıcaklığın rutin olarak 100 derecenin üzerinde olduğu diğer tarafta, çok sayıda insan çölde beklerken öldü.
51 yaşındaki sürücü Nader Abdallah Hussein, silahlı kişilerin karşıya geçmek için bekleyenleri de kovaladığını söyledi.
Göründüğü kadar kötü, sınırdaki durum, bazı mültecilerin çölde günlerce beklediği Çıkış’ın ilk günlerinden bu yana bir gelişme.
Aralarında 32 yaşındaki Allia Amin, 24 yaşındaki üvey kız kardeşi Hanaa Abdelwahed ve 39 yaşındaki teyzesi Sara Saleh de vardı. Neredeyse bir hafta boyunca sınırda mahsur kaldıklarını, hiçliğin ortasında uyuduklarını ve yerel hurmalardan yediklerini söylediler. köylüler ve güneş onları kavururken doğrudan Nil’den içme suyu.
Mısır’a koşmayı düşünmemişlerdi. Kaos içinde, dediler, otobüslere tıkıştırılmış diğer tüm insanları takip ettiler. Çatışma başladığında sırtlarındaki giysiler ve az miktarda paradan başka bir şeyleri olmadan iş başında yakalandılar.
Amin’in iki oğlu ve Abdelwahed’in kızı olan çocuklarının Sudan’da bir yerlerde olduğunu söylediler. Silah sesleri başladıktan kısa bir süre sonra teması kaybetmişlerdi.
Kocaları da kayıptı. “Ama öncelik çocukları duymak. Kocalar ikinci sırada gelir” dedi Amin Hanım.
Bu kadınlar gibi bazı mülteciler Asvan’da kalmayı ve iş aramayı planladı. Bayan Muhammed, Bay Haşim ve oğulları gibi daha zengin olanlar yoluna devam etti.
Çarşamba öğleden sonra Haşim ailesi, bu kez 13 saatlik Kahire yolculuğu için bir trene binecekleri Aswan tren istasyonunun yakınındaki Filistin Cafe’de tekrar bekledi. Diğer uçta: Kahire’de, Dubai’de ya da başka bir yerde, ailenin arkadaşları aracılığıyla bulduğu bir apartman dairesi ve yeni bir hayat.
Trene binmeden hemen önce Muhammed Bayan’a bir telefon geldi. RSF üyeleri, ailenin Hartum’daki evini aradı. Arkalarında önemli belgeler bıraktıklarını söyledi ve mücevherleri, elektronik eşyaları – gözleri ileri geri hareket ediyordu ve nefesi burun deliklerinden kısa ve keskin geliyordu.
“Tanrıya şükür,” dedi sonunda basitçe, Abdullah’ın Minyonlar sırt çantasını trene yüklerken.
Hossam Abdellatif ve Hagar Hakeem raporlamaya katkıda bulundu.